Raadscolumn: De koksmutsen van Annie

Annie kwam jarenlang naar Bommel om het hotel te bestieren, wanneer Toon Tivoli met vakantie ging. De oudere Bommelaar zal het zich misschien nog herinneren. Een luisterend oor en dienstbaarheid, dát was het familiemotto. Dienstbaarheid, een ouderwets, maar mooi woord!

Jaren later stopte die bezoekjes aan Bommel. Annie zat thuis want Cor, haar man, werd dementerend. Geen gezelligheid met gasten, maar luiers verschonen en woedeaanvallen kalmeren. ’s Nachts alert zijn, want Cor ging vaak aan de wandel.

Annie deed het vol overgave, de koksmuts werd thuis opgezet en ondertussen bracht ze ook nog wekelijks vers gemaakte maaltijden rond. Maar het is zwaar om ook het leven van een ander te moeten leven. Zeven jaar heeft zij het volgehouden, want Cor moest en zou thuis blijven wonen. Niet omdat de samenleving en de WMO dat nu zo nodig vond, maar die dienstbaarheid, dat doe je gewoon!

Jaren later ging zijzelf ook achteruit. Van Cor had zij al lang geleden afscheid genomen en nu praatte zij maar tegen het pluche hondje dat in zijn stoel zat. Drie, vier keer per week reed ik naar haar toe. Steeds vaker belde ze me op wanneer ik nog in de auto terugreed naar huis. Tussen werk, gezin en afstand blijkt mantelzorg “Dienstbaarheid” en ook écht “Zorg”. De situatie werd onhoudbaar en zij verhuisde naar een gesloten afdeling in Haaften. Annie praatte bijna niet meer, heel af en toe zei ze nog: “Er lopen koksmutsen door de gang.”

Anneliese van Oort
Raadslid PvdA/GroenLinks